« یکی توی کمدم قایم شده، چشماش توی تاریکی برق می زد! »، « اجازه بده امشب توی اتاق شما بخوابم »، «می شه پیشم بمونی تا خوابم ببره؟ » و...
همه والدین، در دوران خردسالی فرزندشان، با چنین جملاتی مواجه می شوند. گاهی قضیه، به هیولای زیر تخت مربوط است و گاهی هم غول پشت پنجره. من و شما می دانیم که در تاریکی هیچ خبری نیست و خانه، در سیاهی شب، به اندازه روشنایی روز، در امن و امان است، ولی یک کودک دو، سه ساله که ترسیده، می تواند این قدر منطقی باشد؟ به نظر شما، بهترین راه برخورد با ترس از تاریکی در بچه ها چیست؟